مجازی‌سازی استوریج یک ذخیره‌سازی متکی به نرم‌افزار است که در آن داده‌ها از چندین دستگاه ذخیره‌سازی باهم ادغام شده و به عنوان یک دستگاه استوریج واحد به نمایش گذاشته می‌شود. فناوری مجازی سازی فضای ذخیره سازی نرم افزار را از زیرساخت سخت افزاری آن جدا می‌کند که این خود باعث انعطاف پذیری و مقیاس پذیری منابع خواهد شد. در علم کامپیوتر، از مجازی سازی Storage برای استفاده از قابلیت های بهتر و ویژگی‌های پیشرفته‌تر در سیستم های ذخیره سازی داده‌های کامپیوتری استفاده می‌کند.

به طور کلی، یک “سیستم ذخیره سازی” نیز به عنوان یک آرایه ذخیره سازی یا آرایه دیسک یا فیلترینگ شناخته می شود.
سیستم های ذخیره سازی به طور معمول از سخت افزار و نرم افزار خاص همراه با درایوهای دیسک استفاده می‌کنند. تا ذخیره سازی بسیار سریع و قابل اطمینان برای پردازش و پردازش داده ها فراهم شود.
سیستم های ذخیره سازی پیچیده هستند و ممکن است به عنوان یک کامپیوتر خاص طراحی شده برای ایجاد ظرفیت ذخیره سازی همراه با ویژگی های پیشرفته حفاظت از داده ها تولید شوند.
درایو دیسک تنها یک عنصر در یک سیستم ذخیره سازی، همراه با سخت افزار و نرم افزارهای جاسازی شده ویژه درون سیستم است.

مجازی سازی سرور، مخفی کردن منابع سرور است، از جمله تعداد و هویت سرورهای فیزیکی فردی، پردازنده ها و سیستم عامل ها، از کاربران سرور.
سرپرست سرور از یک برنامه نرم افزاری برای تقسیم یک سرور فیزیکی به محیط های مجازی استفاده می کند.
محیط مجازی گاهی اوقات به نام سرور مجازی خصوصی شناخته می شود، اما آنها نیز به عنوان مهمان، نمونه، ظروف یا شبیه سازی شناخته می شوند. در این فرایند سرور مادر به چندین سرور تقسیم می شود. با مجازی سازی می‌توانید چندین سیستم عامل را بر روی یک سرور فیزیکی اجرا کنید و از آن‌ها به عنوان ماشین‌های مجازی بسیار کارآمد استفاده نمایید. سرورهای مجازی کاملا مستقل از یکدیگر کار می‌کنند و هزینه‌های عملیاتی را کاهش می‌دهند. مجازی سازی سرور افزایش عملکرد برنامه‌ها و کارایی بیشتر فناوری اطلاعات را به دنبال دارد.

مجازی سازی شبکه به عنوان مجازی سازی خارجی طبقه بندی شده است، ترکیبی از بسیاری از شبکه ها و یا بخش های شبکه به یک واحد مجازی، یا مجازی سازی داخلی، ارائه قابلیت شبکه مانند اجزای نرم افزار در یک سرور شبکه واحد.
در تست نرم افزار، توسعه دهندگان نرم افزار از مجازی سازی شبکه برای تست نرم افزاری استفاده می کنند که در شبیه سازی محیط های شبکه ای هستند که در آن نرم افزار برای استفاده در نظر گرفته شده است.

پهنای باند در فرایند مجازی سازی شبکه میان کانال‌های مختلف تقسیم بندی می‌شود. از این طریق هر کانال به دستگاه و یا سرور خاصی اختصاص داده می‌شود. این مجازی سازی پیچیدگی‌های شبکه را کاهش می‌دهد و آن را کنترل می‌کند. مجازی سازی شبکه با بازتولید کامل یک شبکه فیزیکی، تمام تجهیزات فیزیکی شبکه را در یک منبع واحد و مبتنی بر نرم افزار ترکیب می‌کند. در این حالت برنامه‌ها در یک شبکه مجازی درست مانند یک شبکه فیزیکی اجرا خواهند شد.

مجازی سازی برنامه کاربردی فناوری نرم‌افزاری است که برنامه های کامپیوتری را از سیستم عامل پایه ای که آن را اجرا می کند محاصره می‌کند.
یک برنامه کامل مجازی شده به معنای سنتی نصب نشده است اگر چه هنوز همانند آن اجرا شده است.

مجازی‌سازی برنامه‌ به نرم افزارها اجازه می‌دهد تا مستقیما از یک سرور به دستگاه کاربر نهایی تحویل داده شوند. مجازی‌سازی اپلیکیشن درست مانند مجازی‌سازی دسکتاپ است. در این روش، برنامه از یک سرور به صورت مجازی به کاربر نهایی ارائه می‌شود. در این فرایند سرور تمام پردازش‌ها را انجام می‌دهد. در این حالت کاربر تنها از طریق شبکه با برنامه ارتباط دارد و هیچ پردازشی از سمت او صورت نمی‌پذیرد. علاوه بر این، کاربر از طریق دستگاه‌های مختلف به برنامه دسترسی خواهد داشت.

منظور از مرکز داده یا Data Center محلی است که تعداد زیادی سرور فیزیکی، روتر و سوئیچ فیزیکی، تجهیزات و مکانیزم های مانیتورینگ، زیرساخت شبکه فیزیکی، تجهیزات ذخیره سازی اطلاعات یا Storage های فیزیکی و … در اختیارتان قرار دارد.
حال وقتی صحبت از Data Center Virtualization یا مجازی سازی مرکز داده می شود یعنی شما تعداد زیادی سرور مجازی غیرقابل لمس، سوئیچ ها و روترهای مجازی، زیرساختارهای شبکه مجازی شده، تجهیزات ذخیره سازی اطلاعات یا Storage های مجازی، ترافیک مجازی، مدیریت ترافیک مجازی، مانیتورینگ مجازی دارید و … که همه آنها توسط یک مجموعه ای به نام مجازی سازی مرکز داده انجام می شود که مثلا مجموعه نرم افزاری VMware VSphere یکی از این پکیج های مرکز داده است.